Eerste week in Mikumi

Een nieuwe verslag vanuit Mikumi! We hebben al zoveel gezien op de verloskamers in onze eerste week! Echt bizar.. We beginnen onze ochtend altijd met een getoast broodje met nutella, maar deze is helaas op dus nu doen we zuinig aan met de speculoos want verder is er ook niks om op brood te doen. De cake die we hadden gekregen hebben we intussen ook al veroberd en heeft ons een paar extra (reserve) vetjes gegeven

Ik zal beginnen bij de eerste week en onze eerste dag stage. Het Engels is nog een beetje wennen en de medische termen zijn al helemaal een gepuzzel, maar we wennen er wel aan. We stonden nog een beetje beduusd om ons heen te kijken en uit het niets komt er een vrouw aan en een minuut later was de baby er.. Net genoeg tijd om je om te draaien en twee paar handschoenen aan te trekken! Daarna zijn we mee geweest naar een keizersnede, waarbij het kind niet goed ademde en gereanimeerd moest worden. Alle protocollen zoals we die in Nederland kennen kon je wel in de prullenbak gooien want er werd een beetje 'random' beademd en af en toe wat op de borst getikt.. Heel erg wennen dat ze dingen hier anders doen. Uiteindelijk deed het kindje het redelijk, maar is anderhalve dag later overleden. Het lag al die tijd alleen onder een warmte lamp en af en toe gingen Ilse en ik ernaar kijken en toen ik weer ging kijken was het overleden en niemand van de staff die er naar omkeek.. Dit soort dingen vinden zij normaal, omdat ze het vaak zien..
Vrijdag waren we uitgenodigd om mee te gaan naar een 50 jarig jubileum van een community in Morogoro. Om 7 uur vertrokken we en om 10 uur begon het feest: veel mensen, muziek, gezang, gedans en wij als enige blanken waren wel een staar objectje van de dag! Vervolgens was er een dienst, door de bisschop van de community, van 4 (!) uur op het heetst van de dag. Veel swahili en niks verstaan dus.. Gelukkig was er een afwisseling van zitten en staan, heen en weer wiegen op de muziek en zwaaien met een zakdoek die iedereen kreeg. Daarna gingen we eten en werden we in de kamer gezet waar de nonnen zaten en de bisschop van morogoro.. Je eet hier alleen met rechts, omdat je je kont kennelijk afveegt met links (?), dus dat zorgde voor wat mooie knoei momenten en hopen dat de bisschop niks zag.
Daarna hadden we weekend en hebben we lekker in de zon gelegen en veel gelezen. Zelfs met factor 50 verbrand ik nog onder de Tanzaniaanse zon.

Gister weer begonnen op de verloskamers en het werd een lange emotionele dag. Het begon heel rustig in de ochtend en hebben we een paar keer bloeddruk gemeten en baby's gewogen. Er overleed weer een kindje dat 5 dagen oud was aan sepsis, bloedvergiftiging.. Daarna gingen we rond half 4 de italiaanse gynaecoloog (ze werkt in de maternity) interviewen voor ons project. Midden in het interview werd ze gebeld en rende ze weg en volgden wij haar naar de maternity ward, we dachten dat er misschien aan vacuüm of keizersnede gedaan moest worden, maar daar aangekomen lag en een zwangere vrouw, 20 jaar, bewusteloos op bed en werd beademend. Ze reageerde nergens op en was binnen gekomen nadat ze thuis hevig begon te bloeden doordat de placenta voor de uitgang van de baarmoeder lag. De gynaecoloog wou met de echo kijken hoe het kind het maakte en wat er precies aan de hand was, maar de stroom was uitgevallen en dus kon het echo apparat niet aan. Ook kon er geen zuurstof gegeven worden en heb ik geassisteerd bij het beademen met ballon. De gynaecoloog begon met reanimeren, maar het had geen zin meer, ze was al leeggebloed in de auto. Na een paar minuten stopten we alles, er was geen hartslag meer, en konden we voor moeder en kind niks meer doen. Het kind was al overleden in de buik.. Ilse, de gynaecoloog en ik stonden nog verbijsterd naast het bed, terwijl de verloskundigen van het ziekenhuis wegliepen en administratie gingen doen. Voor ons was het niet te begrijpen en voor hun leek het heel normaal. In Nederland zou deze vrouw in het ziekenhuis onder controle zijn en een goede kans op overleven hebben gehad en zou er bekend zijn geweest dat ze een voorliggende placenta had. Hier wisten ze dit niet, mede doordat ze maar 1 keer op zwangerschapscontrole is geweest, en hier had ze geen kans. Nu zien we pas hoe goed de verloskundige zorg in Nederland eigenlijk is en ook hoe goed bereikbaar de zorg is voor zwangere vrouwen.
De volgende dag waren we iets minder happy dan normaal, maar gingen we weer naar de maternity ward. Het was druk en Ilse en ik hebben samen onze eerste bevalling gedaan (met een gezinde baby en gezonde moeder)! Een vrouw kwam binnen met 9 cm en de verloskunde zei ons, als ze 'nursie, nursie' roept dan moet je er snel bij zijn.. Ok ok.. Dus toen wij net even alleen op de verloskamers stonden hoorde we ergens 'nursie nursie!' En ja hoor hoofd zichtbaar, handschoenen aan, twee keer persen en hij was er! Leuk om mee te maken. Daarna nog mee geweest naar een keizersnede en nog een partus gedaan die niet helemaal soepel liep en het kind ook beademd moest worden. Daarna gelukkig alles goed met het kind, maar door de moeilijke bevalling had de moeder een totaalruptuur (van vagina tot aan anus).

Het voelt alsof we al een maand hier zijn met alles wat we hebben gezien, maar hebben nog maar 4 dagen stage gelopen. Als we ook bedenken wat we op 1 dag hebben gedaan is het zoveel dat we de helft alweer vergeten. De bevallingen gaan hier wel heel anders en de verloskundigen hebben weinig geduld tijdens het persen en gaan dan fanatiek op de bovenkant van de buik drukken om de baby er zo sneller uit te krijgen (wat vrij zinloos is). Het patiënten contact is ook erg onvriendelijk en alle vrouwen komen zonder partner of familie naar het ziekenhuis om te bevallen. Compleet anders als in Nederland en vaak ook erg frustrerend om te zien. Desalniettemin zien en leren we heel veel en hebben we het hier goed!

We eten om de dag lekkere aardappels met kip, die in de middag nog liep rond te scharrelen tok tok, haha. Volgende week weer nieuwe verhalen! Ik hoop dat alles goed gaat in NL en dat het niet te koud is!!

Ik zend wat van de warme Tanzaniaanse zon naar jullie toe!

Xoxo, kwaheri!